روایت من کیستم ؟!

من کیستم ؟!

پرسشی که دائما در ذهن ماست ...

به دنبال نامم یا در پی مفهوم ؟!

اگر می خواهم نام باشم و شکل ، که بهترین نام ، اشرف مخلوقات است !

واژه ای ثقیل که می شود وزنه ای بر گردنم ، زنجیری بر پایم و قفلی بر ذهنم که

محکم مرا بر جای نشاند !

هرچه القابم وزین تر باشند منیتم بیش تر پرورش یابد و بزرگ تر شوم ،

 تا جائی که دیگری ها را نبینم !

سنگین و سنگین تر شوم ، آن قدر که توان حرکت از من گرفته شود و روز به روز بر اسارتم

 افزوده گردد ...

تسلیم جبر زمان شوم و آنگاه وجودم سرشار از نگرانی و دلواپسی شود ...

هر لحظه ممکن است زیر فشار این وزنه ها جان دهم ...

افکارم یخ زده ، تکیه گاهی ندارم جز این که دست به دامان ترس شوم ! ترسی فلج کننده ...

می ترسم بمانم و زیر این فشار استخوان هایم خرد شوند !

می ترسم حرکتی کنم و این زنجیرها دست و پایم را قطع کنند !

می ترسم تفکر کنم و ذهن یخ زده ام ترک بردارد !

می ترسم فروتنی کنم و دیگران بر شانه هایم سوار ...

می ترسم انتخابی کنم و از جانب دیگران انکار ...

اگر راه روم ، می ترسم دارایی هایم جا بمانند ! مقام و منزلتم را چه کنم ؟! اگر بروم ؟!

می ترسم و می ترسم ... نام و شکل مرا محدود می کند و قدرتم را می ستاند ...

زنده می مانم اما زندگی نمی کنم ...

مهر بر دهان ، در حصار و تنگنا ، چگونه بیندیشم ؟!

پس من کیستم ؟!

اصلا آیا کسی هستم که به دنبال اسم و رسمم ؟!

من ، تنها موجودی هستم کوچک از بی نهایت موجود در کره ی خاکی ...

مخلوقی هستم ضعیف از بی شمار مخلوقات خداوند در کل عالم ... و ذره ای ریز از

بی کران ذره ی هستی ...

من در پی مفهومم نه نام ! آری ، این گونه حس بهتری دارم ...

سبک چون غباری در فضا ... آزاد و رها ... جاری در مسیری که رهنمایش رانه ام ...

حراک بر امواجی که ناخدایش اراده ام ... رقصان و جوشان و خروشان ...

مفهوم به وسعت حرکتم می افزاید ...

چیزی برای از دست دادن ندارم پس چرا بترسم ؟

داشته ای برای فخر فروشی ندارم پس چرا ببالم ؟

مقامی برای تکبر ورزیدن ندارم پس چرا بمانم ؟

پیش رویم مسیری است پر از مانع ، پر از ابهام و پر از انتخاب ...

می روم با ایمان به ممکنات ، می روم سوار بر حس و مشاهدات ، می روم برای ساخت

روایات ... می روم تا بشوم ... می روم تا زندگی کنم ...

(( هستم اگر می روم ، گر نروم نیستم ... ))

محبوبه سادات محمودی